Zweefvliegen; records in Zuid-Afrika, Een 800 kilometer retourvlucht

Vandaag, zondag 18 december prachtige thermiekvoorspelling. Naar het noorden vliegen was niet zo goed mogelijk, omdat daar een kans op onweer was gegeven. Veel meer dan het declareren van een retour zit er dan niet in, zij het een flink retour. 800 km, het retour waar Hans en Lodewijk al enige tijd mee worstelen, leek me een goed idee. Even kijken wie het oude retour vloog en hoe, leerde me dat Max leenders zojuist bij de commissie "sportzaken" een vlucht had aangemeld met 118 kmh. Hij was "op het been" gestart, zodat hij maximaal 325km bij Gariepdam vandaan kwam. Het eerste keerpunt dat hij had was Carnarvon, dan terug over Gariepdam naar Caledon. Een plaats 75 km Oost van Gariep. Dat leek mij een prima plan, maar wel andersom. Er stond namelijk weer een sterke westelijke wind. Daarom werd het eerste been naar het oosten (Caledon) gedeclareerd, Zodat op een wat later tijdstip, als de thermiek wat krachtiger werd, tegen de wind in naar het westen gevlogen moest worden. De meteo beloofde, dat zelfs hier en daar een cumulus wolkje zou verschijnen. Het zag er uit als een dag waar 150 kmh tot de mogelijkheden behoorde. Hans en Lodewijk kwamen vroeg op het veld en ik stelde mijn plan voor. Misschien wilden zij de zelfde opdracht wel vliegen. Altijd leuk om 'savonds te vergelijken. Lodewijk zei, toen hij mijn declaratie zag: "Aha, jij wil niet te ver van moeders pappot vandaan he?" (hij had één van mijn stukjes op internet gelezen waarin ik dat van hem zei ). Maar zo vervolgde hij later wij vliegen een echte retour. 400 km bij moeders pappot vandaan en weer terug. Daar kon ik het mee doen . Hoewel het niet voorspeld was, stonden tijdens de takeoff de cumuls al lachend aan de hemel en precies in de richting van Caledon. Helaas waren de cumuls soms een beetje misleidend en was er in 60% van de gevallen geen thermiek onder te vinden. Toch ging de eerste 75km met rugwind, met 145kmh. Na het keerpunt had ik 400 km voor de boeg en zo bleek, tussen de 30 en 50 kmh wind tegen. Maar, omdat de thermiek echt sterk werd en de basis eindelijk eens op 3300 meter boven gariep lag, haalde ik toch over deze afstand meer dan 116 kmh. Na 275 km vliegen begonnen echter links en rechts sommige cumuls kleine regenbuitjes te ontwikkelen. Dat geeft te denken voor de terugweg. Maar, de meteo had over de gehele track 0% kans op onweer gegeven dus........ Stilletjes verheugde ik mij op de terugvlucht die met een beetje geluk rond de 200 kmh zou moeten kunnen opleveren. Het liep anders.

Tussen onweer hagel en bergtoppen

Na het keerpunt Carnarvon, gaf de GPS tijdens het steken regelmatig grondsnelheden van 180 kmh. Van overdreven vreugde was bij mij echter geen sprake, want ik had bezorgd af en toe achterom gekeken en de steeds donkerder wordende massa's gezien. Er moest om gevlogen worden, om de snel groeiende regenbuien te ontwijken. Soms, tijdens het thermieken ontwaarde ik nauwe doorgangen die, op het moment dat recht uit gevlogen moest worden, al weer dichtgegroeid waren. Het vervelende van zo'n situatie is dat je er niet achter kan kijken. Je weet dus nooit of je de goede keus maakt. Ver omvliegen komt natuurlijk niet in aanmerking tijdens een recordpoging. Het is geen klassement vliegen, dus de dood of de gladiolen. Het lukte telkens weer een klein gaatje te vinden, maar de snelheid leed er duidelijk onder. Toen versperde een onmetelijke gitzwarte onweersbui de weg naar Gariepdam. Naar het noorden, haaks op track was wat licht te zien (afstand zeker 50 km). Naar het zuiden, 60 graden van track, was het ook lichter. Helaas is de enige garantie die je heb, dat je tientallen kilometers omvliegt en eenmaal daar aangekomen het zelfde probleem zich voor kan doen. Alternatief nummer drie was een instulping in het midden van de bui, die mogelijk een doorgang bood. Na maximaal hoogte gewonnen te hebben werd met enige bijeen geraapte moed richting de kolkende massa gevlogen, die aan de zijkant 2 m/sec stijgen gaf. Recht uit vliegend werd zo nog een kilometer of tien afgelegd en de vluchtcomputer deelde mede dat ik boven het glijpad van Gariepdam zat........ Helaas, het bleek een fuik. Het vrije pad liep dood en alleen de weg terug was nog vrij. Er bleef niets anders over dan onder de buiencluster door te vliegen. Het was donker als de nacht, maar toen mijn ogen aan de nieuwe omstandigheden gewend waren kon ik de gebieden met zware regen en hagel duidelijk onderscheiden. Daarnaast bleef het echter ook niet droog en de Bohli variometer gaf er de brui aan (water in de meetbuizen). De elektrische variometer ging in de negatieve aanslag en bleef daar. Binnen 10 kilometer was van de hoogte van 3300 meter nog 500 over en ik was er nog altijd loang niet onder vandaan. Wel werd de "overkant" zichtbaar Maar de bergen waren nu even hoog als ik. Ondertussen vloog ik al enige tijd 90 graden op track omdat daar de kortste weg naar het licht lag, Maar ook dat was zonder thermiek niet te halen.

Als de nood het hoogst is is de redding nabij

Ik overwoog serieus om de motor te starten. Niet aan te raden in regen want dat kan een propeller kosten. Op dat moment kreeg ik een nulletje onder de egale zwarte massa waarin nauwelijks tekening zat. Vervolgens ging het te keer dat het een lieve lust was en toen werd alles rustig. Wel 5 m/sec stijgen, dat wel... Net toen ik me gelukkig prees er met een blauw oog afgekomen te zijn ging het stijgen weer over in zware turbulentie en 5 m/sec dalen. De hoogtemeter stond op 1500 meter. Het had beter gekund. Ik besloot op track te gaan en tussen twee kernen met zware regen door te vliegen. Na ongeveer een kilometer ging de variometer weer naar 0,5 m/sec stijgen en zonder hoogte te verliezen lukte het tussen de regen door te vliegen. Het bleef echter stikke donker. Direct na de smalle doorgang tussen de regen, ging de variometer in de positieve aanslag, en met 6 m/sec ging het naar 3300 meter. De eerste kilometer moest met de remkleppen vol geopend worden afgelegd om niet de wolk ingezogen te worden en de hoogte was genoeg om op 2000 meter te finishen boven Gariepdam. Veel te hoog natuurlijk, maar ik moest nog 55 km. Verrassingen waren vandaag echter niet uitgesloten dus wat reserve leek me niet te veel gevraagd. Die laatste 55 km ging met een grondsnelheid van 260 kmh in zwak stijgende rustige lucht, en er werd 450 meter hoger gefinished dan gestart. Jammer natuurlijk, maar onder deze weeromstandigheden laat je een zes meter bel niet liggen. Toen we de kist aan de touwen bonden landde ook de UFO. Zij hadden een lange omweg via het zuiden gemaakt en een snelheid van 133 kmh. Dat bleek toch nog 2 kmh sneller dan mijn snelheid. Dus, de UFO, een nieuw open klasse record en ik een nieuw 18 meter record. Zo was het leuk verdeeld, maar het blijft jammer van die niet voorspelde buien. Wat waren het mooie snelheden geworden als de meteo gelijk had gehad... Uiteraard stond de PJ weer buiten, dit maal in gezelschap van de PM. Iedereen is daar zo langzamerhand aan gewend.....

18 december 2011