Zeven januari was de voorspelling 4 m/sec stijgen en hoofdzakelijk blauwthermiek, basis 3000m en weinig wind.
Tja, blauwthermiek. Moeilijk om echt hoge snelheden te vliegen dus, maar 125 kmh moest te vliegen zijn.
Voordeel was dat er geen uitgesproken slechte gedeelten voorzien waren waardoor er driehoeken gevlogen konden worden.
Die vlieg ik liever dan retours, want ten eerste ben ik dan nooit erg ver bij moeders pappot vandaan en ten tweede
zijn retours in Zuid-Amerika veel te makkelijk aan spaanders te vliegen. Dus als het kan.... dan een driehoek.
Omdat de 700 km in de 15 meterklasse nog op 109 kmh en in de 18 meter klasse nog op 122 kmh stond nam ik deze afstand.
Die snelheden zijn ook in blauwthermiek te verbeteren. Omdat er voor Gariepdam onweer werd voorspeld en iets noordelijker ook hogere stijgwaarden
zouden voorkomen, heb ik het afvliegpunt 50 km noord van Gariep genomen. Dat betekende wel dat ik niet te laat moest starten.
Tot ons genoegen ontstonden om half tien al op verschillende plaatsen niet voorspelde cumuluswolken. Mijn kist stond klaar aan het begin van
de baan en de mensen voor mij waren niet zover dus ik vroeg en kreeg de eerste start. Potverdrie! de zuurstof liet het afweten.
Dat was gisteren aan het eind van de dag ook het geval, maar na een check op de grond bleek alles normaal.
Nu dus een alarm en een rode lamp. Wat te doen? Na een dreun op het apparaat kwam dit tot de ontdekking wie er de baas was en
functioneerde alles naar behoren. Dat is de gehele vlucht zo gebleven.
Het ging met 2.5 m/sec naar 1200 meter
en ik dobberde langzaam richting startpunt. Afgaande op de meteo gegevens had ik de driehoek rechtsom gedeclareerd met
het eerste been naar het west zuidwesten. Bij het startpunt was het niet erg goed en mijn eerste been zag er geheel blauw uit.
Wachten is niet mijn sterke kant en dat was in dit geval jammer, want toen ik om 11.20 op 1600 meter startte,
was dat, na later zou blijken, helaas te vroeg.
Frustrerend was dat 50 km rechts van track cumulus stond en links ook. Het eerste been vloog ik in het blauw en dat was niet gebeurd als ik
nog 20 minuten had gewacht. Toch lukte het 125 kmh te vliegen en dat was leuk, want als ik dat vol zou houden zou ik toch het
18 meter en het 15 meter record verbeteren. Van het tweede been verwachtte ik meer, omdat dat op de beste tijd van de dag
gevlogen zou worden. Dat viel echter flink tegen. 3/4 van dat deel was blauw en toen ik eindelijk bij de wolken kwam
bleek dat 60% geen stijgen van betekenis gaf. Ook het gedeelte ten Noorden van Douglas dat door de meteo met 5 meter bellen was beschoren
was helemaal blauw en het kleine stukje van mijn opdracht dat daar door liep was me al veel te lang. Het derde been zag er mooi uit.
Mooie cumulus met een basis van 3000 meter lachten me toe. Het vervelende was dat ik alweer onder deze wolken geen echt super stijgen kon vinden.
Niets was rond te krijgen en het meeste was drie meter stijgen met als uitzondering vier.
Het was een been van 295 km en het liep gewoon niet lekker Normaal lukt het onder deze omstandigheden 180 tot 200 kmh te vliegen,
Maar ik bleef hangen op 150 kmh. Dat bracht me wel dicht bij het open klasse record wat op 134,5 kmh staat. Driftig rekenend,
onderweg al, kwam ik tot de conclusie dat ik ongeveer even snel was als dat record! De laatste 25 km heb ik maximale snelheid gevlogen.
Met die korte vleugels durf ik dat wel want ze zijn op 18 meter berekend. Het finishpunt bleek perfect te liggen. Het lag een
kilometer of tien voor de voorspelde onweersbuien. Bij Gariepdam aangekomen stond er een straat van minstens 100 km naar het zuiden.
Zou ik nog snel even een OLC 1000 maken? Nee, bij mij is de lol er af als de opdracht gevlogen is, en bovendien had ik gezegd
rond vijf uur weer terug te zijn. Kist opgeborgen, snel naar het briefinggebouw, logger uitgelezen en...... YES!
136 kmh, meer dat 1 kmh sneller dan het open klasse record. Nieuw 15 meter, 18 meter, en open klasse record voor de 700km FAI driehoek
7 januari 2012
Cumulus! Haast! Martin Lessle spoedt zich richting hangaar om de sleepkabel op te halen.
Terwijl ik aan het vliegen was schoot Brigitte dit plaatje van de cumulusbewolking. Op de foto komt het niet zo uit, maar er stonden mooie straten in zuidelijke richting.
Onderweg naar huis zagen we een groep zeebra's. Toen ik stopte voor een foto ging de kudde er als een haas van door. Gelukkig doet de telelens wonderen. Op safari hoeven we niet meer, want met een beetje geduld is de weg naar het vliegveld een ideale plek. We hebben hier al zo veel gezien, alleen de leeuwen en de olifanten ontbreken nog