25 december: Alleen bij Gariepdam is de wind ongeveer 30 km/u. Richting Douglas loopt het snel naar de 60 km/u.
Korte opdracht dus weer en dat wordt dan wederom de zelfde 100 km retour. Eens moet het lukken. Tijdens het
wachten op cumulus en goed stijgen drinken we een drankje op het terras van het met rieten dak overdekte prieeltje.
Ondanks alle beloften van de meteo ontstaan er in het westen geen wolken. Niet geschoten is altijd mis, dus om
halfdrie hangt de Ventus achter het sleepviegtuig. Er zit goed stijgen onder de cumuls en onderweg naar het startpunt
heb ik zowaar een bel van 6,2 meter geintergreerd. Heb je die bij je opdracht op track, dan moet het raar lopen
als je er geen record uitsleept. Tsja... en dan kom je bij het startpunt en ligt de hele opdracht in het blauw.
Dat blauw blijkt niet voor niets te zijn, want na het passeren van de startlijn op 3000 m GND, gaat het met
aanslag dalen naar beneden. Nog een wonder dat ik er een snelheid van 161 km/u uitsleep, maar dat is nu eenmaal
25 km/u te langzaam. Een tweedepoging strandt al even hard en ik houd het voor gezien. nog even tenoosten van
gariepdam een stukje doorgevlogen. Daar ging het alleen maar omhoog. De opdracht kon niet slechter gekozen zijn.
Morgen ongeveer het zelfde weer. Nieuwe dag, nieuwe kansen.
26 december. Ik blijf die 100 km retour proberen. Een ander record zit er gezien de thermiekverdeling en wind gewoon
niet in. Volgns de voorspelling is er een klein gebiedje direct ten noorden van Gariepdam goed genoeg. Bovendien
zullen zich daar cumuli ontwikkelen en rond vijf uur zal de bedekkingsgraad 5/8 zijn. Rustg aan, niet te vroeg starten
en nog even het bandje van het tipwiel plakken, dat voor de zoveelste keer lek is gegaan. Die band is net nieuw en
ik vermoed dat men in navolging van de spijkerbroekenmode ook dit artikel met vooraf aangebrachte gaten verkoopt.
Om kwart over twee gestart. Er is inderdaad cumulus, maar over de hele opdracht slechts drie wolken die 20
km uit elkaar liggen en die soms 4, maar meestal 2 meter stijgen geven. Daar tussen gaat het naar
beneden, hard naar beneden. De eerste poging strand met een snelheid van 161 km/u.
De tweede probeer ik nog wel, maar na 20 km op het eerste been zie ik het niet meer zitten.
In plaats van toenemende cumulus bewolking droogt het juist helemaal uit en die wolken die er nog zijn geven 2 meter stijgen.
Op 2000 meter gaan de remkleppen vol open waarna er op baan 33 geland wordt. Brigitte blij dat het niet laat wordt en om
halfzes zitten we al weer buiten aan een tafeltje voor het restaurant bij de benzinepomp. Het probleem dat
we enkele seizoenen terug zagen, toen plotseling het station zonder benzine zat en een kudde van auto's met een
lege tank zich hier ophoopte, zal niet snel weer gebeuren. Met een 5 meter lange staaf wordt nu regelmatig
het niveau van de ondergrondse tank gepeild (zie foto hiernaast)
27 december. 8/8 bewolking en stofstormen. De vogels gaan te voet en zelfs Holger Lentschig vliegt niet.
28 december. Zwakke thermiek. Morgen ziet het er iets beter uit naar het zuiden. afwachten maar....
28 december 2018
Tijdens het eten in het restaurant bij de benzinepomp, kwam er een motorrijder binnen met een leren pak dat de moeite van het fotograferen waard was. Hij bleek minder gevaarlijk dan hij er uit zag en toen hij merkte dat ik zijn motor bewonderde, kwam hij naar buiten en startte de machine. Vervolgens draaide hij het gashandle open en liet trots alle ruiten rinkelen.
Gezeten op het kleine terrasje voor het restaurant bij de benzinepomp, zag ik een merkwaardig tafreel. Een pompbediende liet een 4 tot 5 meter lange staaf in een geopend putje verdwijnen. Toen ik besefte waar hij mee bezig was wilde ik direct een foto maken. Op het moment dat hij mij opmerkte met het fototoestel, nam hij een poserende houding aan. Zijn collega snelde toe om ook op het plaatje te komen, maar hield bescheiden 10 meter afstand toen zijn collega hem toebeet:"No Baboons, no baboons"!! Ik maakte een paar foto's en vond deze waar ze met z'n tweeen opstaan toch leuker. Uiterst rechts op de foto is Brigitte te zien op het terrasje en de auto met het nog openstaande portier is de stille getuige van het feit dat ik met grote haast het fototoestel moest pakken, voordat ze klaar waren.