de 19e december ligt er volgens de kaartjes een een mooie thermiekrijke strook van oost naar west over Gariepdam. helaas wat te smal
voor een mooie grote driehoek, dus was een retour de enige optie. Er was aan de noordkant van de strook veel onweer voorspeld, en omdat
de grens erg moeilijk te voorspellen is, besloot ik daar een eindje van vandaan te blijven. De beste stijgwaarden vergezeld van cumulus
werden noord oost van De Aar voorspeld en daarom plande ik daar een tweehonderd km retour. De snelheid staat op 157 km/u en is
langs een berghelling in de VS gevlogen. De laatste jaren heb ik het al eens geprobeerd, maar het lukte steeds niet. Eén km/u te langzaam
zelfs een keertje sneller, maar niet meer dan één km/u sneller en dat moet nu eenmaal volgens de regels voor het breken
van een record. Toen ik startte waren de OLC jongens al anderhalf uur weg. Desondanks was het nog niet al te best. Bij het veld
ging het vlot omhoog maar de door mij gekozen startlijn lag ongeveer 165 km van Gariepdam en dat stuk had een basis van 1200 meter
en de termiek was zwak en rommelig. Gelukkig werd het na 1 uur smiddags beter en rond halftwee ging ik op 2300 meter over de startlijn.
Er zaten bellen van 4 meter en meer, maar ze waren niet altijd even makkelijk te vinden. De wolken zagen er prachtig uit, maar soms zat het
beste stijgen juist in het blauw. Wat het nog het moeilijkste maakte, was, dat de thermiek erg ver uit elkaar stond. Om echt snel te vliegen moet
je tussen de bellen een aardig pad kunnen vinden en niet domweg van bel naar bel vliegen en dat lukte nu juist niet. De finish moest ik
binnen 1 uur en een kwartier na de start bereiken. Het werd spannend, laatste stukje juist nog even dalen en uiteindelijk kwam ik in
1 uur en 17 min 45 seconden rond. 155 km/u weer bijna gelukt. Ik startte nog een keer, maar die tijd was nog veel slechter. De 165 km
terug naar huis gingen als van zelf met 150 km/u. Een mooie vlucht in schitterend weer.
De meteo had het goed. De grens van de buienlijn lag ongeveer 100 km onder Douglas. Hans Wisselink en Lodewijk de Beukelaar moesten
na de start vanaf dat veld snel weer terug, omdat het helemaal dicht trok. Jammer,
want het was hun laatste vlucht alweer voor dit jaar. Ze gaan weer naar het koude Europa.
Vandaag 20 december ligt er een voorspelling van zware onweersbuien tot in de zeer wijde omtrek. De boel kan om 12 uur dichttrekken,
maar ook pas om zes uur in de avond. Ik aarzel, vliegen of niet. Tussen 12 en 1 uur ziet het er erg mooi uit en ik besluit toch
een opdracht te declareren. Voor de zekerheid maak ik er twee, zodat ik op het veld nog beslissen kan welke ik inlever. De eerste, weer
die 200 retour en de tweede, een 100 km FAI driehoek, beide dit maal vlak bij het veld. Het werd de 100 km driehoek, omdat ik vanaf het
veld kon zien dat het gebied voor de 200 retour al erg grijs was. Spijt dat ik niet een half uurtje eerder op de baan stond,
want tijdens het water vullen zag het er zo verschrikkelijk mooi uit, dat ik bang was dat die buien ieder moment los konden barsten.
Zonnebril kwijt, geen tijd meer, dan maar zonder. Geen vertraging bij de start, want er is geen OLC piloot te bekennen en
de vliegtuigen staan nog netjes aan de touwen. Na het ontkoppelen van de sleepkabel direct een bel van 5 meter. Normaal doe
ik altijd voor de start het zuurstof slangetje in mijn neus, maar was dat dit keer vergeten, dus deed ik dat nu even.......
Helaas, het neusstukje plus een belangrijk deel van het slangetje zat tussen de cockpitkap geklemd.....;sh****t....
Onwrikbaar. Landen en de zaak corrigeren zou betekenen dat ik net zo goed direct weer in kon pakken, omdat de eerste
wolk naast het meer al begon uit te regenen. Tsja, 70 km/u gaan vliegen en de cockpitkap open maken om het slangetje vrij te krijgen,
was een oplossing waar ik gelukkig tot nu toe geen ervaring mee had. Mijn kap is (natuurlijk) een Schempp-Hirth model en gaat
van links naar rechts open het slangetje zat helaas klem aan de scharnierende kant. Nou, toch maar heeeel voorzichtig proberen dan.
Ik deed de kap 10 cm open, maar rukken en trekken had nauwelijks resultaat. Nog een keer proberen.... Kap open en dit maal zo hard trekken
dat het slangetje zover uitrekte dat het dunner werd. Bij de derde poging, ploep, het slangetje schoot los en gelukkig nog heel.
Pfffffft, weer wat geleerd.
De bui naast het veld groeide snel, maar mijn startpunt, 37 km verder, werd nog niet bedreigd. Na de start op 2300
meter was het pad niet al te best. Eerste keerpunt bel van 5 m/sec+ maar het tweede been lag in het blauw. De bui kwam snel naderbij
en de finish bleek er al in te liggen. Ik kwam nog 200 meter te kort. Wat te doen, draaien op 3 meter of gewoon naar de finish vliegen
en hopen dat die bui aan de rand zoveel stijgen geeft, dat die 200 meter nog goed gemaakt worden? Eerste optie gaat zeker fout, tweede
optie kan goed gaan. Vol gas! Helaas geen stijgen van betekenis voor de finish. Tweehonderd meter te laag en een snelheid van 160,5 km/u.
Allebei niet goed, want het open klasse record staat op 190 km/u en het 18 meter record staat op 162 km/u.
Het eerste been van mijn driehoek lag nu onder de bui. Zou ik nog een poging wagen? Domme vraag.... nog een keer!
Het eerste been ging nog aardig, maar de rest van het gebied was behoorlijk leeg gezogen door het steeds verder oprukkende onweer.
Nog wel gefinisht, maar met een slechtere tijd. Nu alleen nog maar zware, steeds verder uitbreidende buien rondom. Tijd om naar
huis te gaan. Het is altijd weer een uitdaging om ergens tussen deze zwarte tumulteuze luchtmassa's, die van binnen uit verlicht worden
Door de talloze lichtflitsen, weer een veilig pad naar huis te vinden. We kwamen er door, maar wel drijfnat. Het vliegveld
lag in een zonnig open gat. Wel wat crosswind en gusts, maar een half uurtje later stond de kist weer netjes aan de touwen.
Het was volgens de verhalen na mijn vertrek, duchtig te keer gegaan op het veld. Windstoten, regen, zandstorm. Je kan met
dat weer beter gaan vliegen want het pak slaag dat de kist op de grond op het veld krijgt is niet mis.
Geen records de laatste dagen, maar we houden vol.
20 december 2013
Keit druk doende met het vullen van de zuurstofflessen.
De voorspelling voor 19 december 2013. Onweer in het noorden. Douglas volledig onvliegbaar, maar mooi weer rond Gariep.
Op één van de voor zweefvliegen minder interessante dagen maakten we een uitstapje naar Smithfield.
De verbazing was groot toen we er achter kwamen dat Max Leenders hier zijn eigen volgstation heeft.
.
Tijdens het zelfde uitsapje bezochten we een antiek winkeltje te Smithfield. Ik kan iedereen verzekeren dat de rommel die we daar aantroffen ECHT antiek is. Deze melkbus had de volgende spreuk er op getekend: "Life is short,Kiss slowly,Laugh insanely,Love truly, Forgive quikly".
Zonder in herhaling te willen vervallen, (in één van de vorige bezoeken aan Gariepdam vonden we er ook al één) konden we het op de terugweg niet laten om te stoppen bij een bordje dat ons tot nu toe niet was opgevallen. Na een klein stukje dirtroad kwamen we bij een gedenkteken op de plaats van het zoveelste door de Engelsen tijdens de Boeren vrijheidsoorlog (1899-1902) gestichte concentratiekamp. Ieder dorp dat destijds bestond lijkt er één te hebben. Dit keer werden er 1700 doden herdacht, waaronder zeer veel kinderen onder de 15 jaar. Een knappe prestatie voor een dorp met niet meer dan 3000 inwoners. Dat soort percentages werd in de tweede wereldoorlog gelukkig niet gehaald. Het trauma richting de Engelsen blijkt hier (wellicht daarom) minstens zo groot.
Na de honderd km driehoekpoging werden we omringd door grote onweders. Tijdens het parkeren van de kist hielden we het gelukkig droog. De hoezen zijn echt fantastisch en houden de kist en de kaphoes die ik er nog onder doe voor mogelijke hagel, vochtvrij.
Deze DG 808, de D-KILL, staat hier dag en nacht zonder hoezen geparkeerd en tot nu toe gaat het goed. Afgezien van het feit
dat de temperatuur in de cockpit tot astronomische waarden oploopt, lijkt het mij bij een hagelbui erg riskant...
NB: Enkele dagen nadat deze foto werd genomen, werd de kist gekraakt. De propellor was kapot en dus besloot de
vlieger zonder, d.w.z. motorloos, op pad te gaan. Juist in die periode moest hij een buitenlanding maken en brak daarbij de romp.
Dubbel pech.... Helaas zijn en blijven buitenlandingen uiterst riskant in ZuidAfrika.