1000 km weer!

Het gaat hier op "werken" lijken. Plannen van opdrachten, declaraties uitschrijven, hele dagen vliegen, recordclaims indienen en ook nog deze stukjes schrijven......

Het is volgens de meteo dus 1000 km weer en beter dan gisteren (1 januari). Ik besluit na overleg met Keith een duizend km FAI driehoek te declareren voor een recordpoging in de 15 meterklasse. Niet te verwarren met OLC kilometers, die zigzaggend onder wolkenstraatjes met Nimbussen 4 gevlogen worden en waar de keerpunten ter plekke tijdens de vlucht kunnen worden gekozen. Zo kan je hier bijna iedere dag meer dan duizend vliegen... De grote vraag is: "hoe laat start de thermiek". Ik kom tot de conclusie dat er tot 12 uur gestart kan worden en mik dan op de reissnelheid van 140 tot 150 km/u. Het wachten in de sneekhete zon op de baan is op zich al een uitdaging. Alles is na oud en nieuw uitverkocht in Gariepdam. Zelfs het bronwater. We rijden nog van de startplaats naar de kantine, maar daar is alleen nog bier..
Om 11 uur is het nog niet mogelijk om boven te blijven... Halftwaalf starten de eersten, en met veel kunst en vliegwerk zie ik kans om precies om 12 uur over de startlijn te gaan op 1200 meter. De eerste 100 km gaan met 80 km/u tegen een 25 km/u wind in. Niet bemoedigend. De goede thermiek zit aan de noordoostelijke kant en ik laat me verleiden om steeds meer rechts van track te vliegen, waar je onvermijdelijk tegen de westsector van Kimberley aanloopt. De ondergrens is 1800 meter. Tja beter laag dan omvliegen, dus kist op z'n neus en er onderdoor. Toch even oproepen je kan niet weten... Kimberley approach vraagt om een transpondercode, maar dat apparaat heb ik uitgebouwd ten faveure van een kunstmatige horizon, die echter bij aankomst in gariepdam weer kapot blijkt te zijn. Geen transponder D-KRTS?? Stay out of controlled airspace, bye. Tja, daar gingen we dan verder op 1800 meter, maar het hield gelukkig niet al te veel op, want het eerste been ging ondanks de tegenwind met 130 km/u. Helaas bleek het niet mogelijk om 160 km/u te vliegen op het tweede been. De wolken zagen er uit als scherven van stukgevallen glazen, er zaten grote stukken blauw tussen met veel dalen en de basis was slechts te bereiken als je genoegen nam met een stijgwaarde van 3 m/s. Het tweede been ging met 140 km/u. Marginaal en eigenlijk onder mijn zelf gestelde minimum. Ik rekende uit dat ik om ongeveer 5 uur bij het laatste keerpunt zou zijn en dan was het nog 330 km naar huis, terwijl hier na 6 uur geen echt betrouwbare thermiek meer gevonden kan worden. Toen 70 km voor het laatste keerpunt het volledig blauw werd, besloot ik af te breken en zo snelmogelijk naar huis te vliegen. Dat lukte met 160 km/u. Even dacht ik dat ik misschien te vroeg had opgegeven, maar achteraf ben ik zeker dat dat niet zo is. Jammer, thermiekbegin te laat, tweede been geen optimaal weer en het tweede keerpunt in een 70 km blauw gat. Het was natuurlijk een mooie vlucht en de snelheid over 920 km was 142 km/u. Natuurlijk niet slecht met een 15 meterkistje. Een kennis schreef me gisterenavond dat ik mijzelf op de eerste plaats van de ZuidAfrikaanse speedOLC gevlogen had. Ik wist niet eens dat die bestond....

Het zweefvliegrecord op de 100km FAI driehoek

Na die lange mislukte recordvlucht van gisteren (2 januari 2014) had ik weer even genoeg van lange afstanden. De 100 km FAI driehoek kon ook wel wat scherper gesteld worden. Hij staat in de 15 meterklasse en 18 meterklase op mijn naam met iets meer dan 162 km/u. Open klasse is een ander verhaal. Dat record werd in 1984, dertig jaar geleden, door onze legendarische wereldkampioen, Kees Musters, met een Nimbus 3 in Amerika gevlogen en staat sindsdien op 190 km/u. Maar, een lange gedeclareerde afstand is vandaag niet verstandig. Te veel onzekerheden met onweersbuien. Het meteokaartje met de verwachting van de thermieksterkte, geeft ten zuiden van Douglas een gebied met bellen van meer dan 7 meter en daar plannen we een 100 km FAI driehoek. Lekker relaxed, want als alle OLC corrifeeen al lang zijn afgevlogen, kan ik rond halféén op m'n dooie gemak starten. De startlijn voor de 100 km driehoek ligt ongeveer 140 km van Gariepdam. Onderweg daarheen zie ik een grappige wolk die in mijn idee een V teken weergeeft (zie foto). Eénmaal bij de startlijn zie ik dat het in het noorden al regent evenals in het oosten. Prima besluit om een kleine afstand te declareren. Zonder verder te aarzelen vlieg ik af. Je kan tijdens zo'n 100 km driehoek niet al te veel van track gaan, want een keerpunt is nooit veel meer dan 40 km weg. Eigenlijk is het niet veel anders dan binnen 20 graden een zo goed mogelijk pad te vinden en..... ik haat dat ik het zeggen moet...., een dosis geluk. Ik vlieg de driehoek twee keer en vermoed dat ik de tweede iets beter heb gevlogen dan de eerte. Helaas geen 7 m/s stijgen gezien maar 4,5 is ook niet slecht. Terug naar huis regent het overal. Gewoon rechtstreeks naar Gariepdam, regen of geen regen. Het enige verschil is dat morgen het afplaktape vervangen moet worden.
Eénmaal na de landing ben ik erg benieuwd hoe snel ik was. Mijn equipment is wat ouderwets, want de huidige computers geven dat tijdens de vlucht al aan. Brigitte stelt mijn nieuwsgierigheid nog wat op de proef, want ze wil nog langs de drankhandel. Ook belangrijk natuurlijk. Eénmaal thuis blijkt de eerste poging toch beter te zijn geweest dan de tweede. De snelheid over deze honderd kilometer komt uit op 192,6 km/u! Drie records, 15 meter, 18 meter en open klasse! Het record van Kees Musters is dus ook gesneuveld. En, het weer in januari wordt nog beter!

3 januari 2014