Als het weer rond het veld wat minder wordt, dan proberen we zo veel mogelijk ergens heen te vliegen waar de condities voor een record meer geschikt zijn.
Helaas gaat die overweging alleen op voor korte afstanden, omdat de vlucht naar het startpunt op de totaal mogelijke afstand in mindering moet worden gebracht.
twintig januari is het weer volgens de meteo rond Gariepdam redelijk en bij Douglas goed. Ik heb alleen geen puf om vandaag die extra 500 km
te gaan vliegen en plan ten noorden van Gariep een 200 km FAI driehoek. Voordeel van Douglas is, dat de wolkenbasis veel hoger is. Dat is vooral
bij korte afstanden een doorslaggevend voordeel. Ten eerste is de True airspeed (TAS) veel hoger dan de indicated airspeed (IAS) en je kan
het eerste been tegen de wind in leggen en vervolgens het desnoods met een hoogteverlies van 2000 meter, op topspeed, zonder te draaien afleggen. Daarna kan dan met alleen
nog maar een meewindcomponent de te veel verloren hoogte weer worden goed gemaakt.
De veertiende januari vloog ik al een keer de 200 FAI driehoek met 148 km/u. Die zelfde opdracht wordt vandaag met exact de zelfde keerpunten weer gedeclareerd.
Als je zo'n driehoek meerdere keren vliegt, dan blijkt het verloop van de vlucht telkens veel overeenkomst met de andere pogingen te vertonen. Zo heeft deze
driehoek een erg goede bel vlak na het eerste keerpunt en veel dalen op het laatste been. Dat laatste doet mij dan ook vandaag direct de das om. De eerste poging
faalt door voortdurend sterk dalen op het laatste been en goed uitziende wolken, die alleen maar dalen geven. De tweede poging is de basis gelukkig wat hoger
en ik besluit het laatste been een beetje naar het noordoosten uit te wijken in de hoop op een wat beter pad. Opzet slaagt! het gaat duidelijk beter en de
snelheid blijkt 156,5 km/u te zijn. Dat is goed voor een nieuw Nederlands record in de 15 en 18 meterklasse over de 200 km FAI driehoek
Eigenlijk is het ook meer dan het staande record in de open klasse, maar Max Leenders heeft met zijn Nimbus 4 DM een claim lopen voor 160,1 km/u
voor een poging bij Douglas enkele dagen geleden. Drie en een halve km/u sneller dus. Afijn, we claimen alles en zien wel wat er toegewezen wordt.
De 21e januari plan ik een 400 km driehoek met een startpunt 100 km ten zuiden van Douglas. De meteo belooft 0% kans op buien in dat gebied,
maar de werkelijkheid wijkt weer eens een beetje af. Vlak voor Douglas blijkt een onweerslijn te liggen. Het lukt me om daar doorheen te vliegen,
maar het keerpunt (Campbell) ligt in het thermiekloze gedeelte achter de buienlijn. Na het ronden van het keerpunt zit ik te laag om er een tweede keer doorheen te vliegen.
Ik probeer het toch en het lukt bijna, maar dan moet op het laatste moment de motor gestart worden. Jammer.
Tweeentwintig januari probeer ik ver in het westen een 200 driehoek te vliegen. Op weg naar het startpunt moeten halsbrekende toeren worden uitgehaald om alle buien
en ook buienlijnen, te doorklieven of te ontwijken. Bij aankomst bij de startlijn blijkt het gebied dat van de meteo wederom 0% kans had meegekregen op buien,
van buien vergeven te zijn. Terug ging het gelukkig voorspoedig, omdat er een blauw pad aanwezig was tussen twee onafzienbare buienlijnen. Uiteindelijk
400 km gevlogen en blij dat ik thuis was.
Drientwintig januari wordt dan eindelijk ook in de voorspelling onweer gegeven. We proberen een 100 km retour vanaf Gariep. De wolkenbasis is echter te laag en de vlucht
wordt, dit maal zoals voorspeld, in de buien verstikt.
Vierentwintig januari belooft de meteo in een groot gebied 5 meter stijgen. We declareren een 700 km driehoek. Het gaat moeizaam, want er staat veel bovenwind.
Helaas gaat de basis op het tweede been naar 1500 meter (meteo 3000m) en de thermiek gaat naar 2m/sec (meteo 5 m/s) om in de buurt van het tweede
keerpunt zelfs (voor mij) onvindbaar te worden. Motor gestart....
Zesentwintig januari is het weer noord van en rond Douglas erg goed. Daar wordt een 200 driehoek gedeclareerd. Bij aankomst bij de startlijn blijkt het
gebied blauw te zijn en te blijven. Cumulus is pas 100 km verder aanwezig. De opdracht wordt wel gevlogen, maar helaas te langzaam.
We doen duidelijk ons best en vliegen iedere dag als er ook maar het kleinste kansje op een succesvolle vlucht bestaat, maar het weer werkt niet echt meer mee..
De 27e januari gingen we pakken voor de terugreis naar Nederland. Het weerbericht was sowieso erg negatief.
Zie de volgende en laatste bladzijde!
30 januari 2014
Hoe sterk is de eenzame sleeppiloot, naar het liedje van Boudewijn de Groot "hoe sterk is de eenzame fietser"
Pieter Visser, onze sleepvlieger staat bijna dag en nacht paraat. Als er niet gesleept moet worden , dan is hij bezig met allerlei andere klusjes, zoals het repareren van de waterleiding, etc.Voor de start ontwikkelde zich reeds een schitterende Cumulussaturnus boven de kop van de baan van Gariepdam. Jammer dat die wolken snel in een dood ordinaire CB veranderen na niet al te lange tijd...
Pieter Visser landt, over de aan de kop van de baan wachtende vliegtuigen.
Bezoek van vreemde vogels. Deze twee autogiro's, of molenvliegtuigen, bezochten met veel lawaai Gariepdam. Hoewel het ontwerp heel appart is,
vraag ik me toch af waarom iemand zo'n ding wil hebben. Het luchtvaartuigje vereenigt immers de nadelen van een vliegtuig en een helicopter.
Je kan niet vertikaal opstijgen en de constructie van een rotor is gecompliceerd en duurder dan die van een gewone vleugel. Alleen landen schijnt vrijwel
vertikaal gedaan te kunnen worden...
Het instrumenten bordje van één van de autogiro's. Ze schijnen niet gecertificeerd te zijn en van Duitse makelij.
Het seizoen loopt ten einde, de eerste container verlaat alweer Gariepdam. De techniek is opmerkelijk. Voordat ik mijn fototoestel kon pakken stond de container al bijna op de vrachtwagen.