Onweer, Gewitter and Thunderstorms

Vandaag 22 december 2013, is de voorspelling duidelijk. Alleen ver in het westen is het weer redelijk, maar de thermiek wel zwak. Verder worden in de gehele omtrek van Gariepdam zware onweersbuien verwacht. Als er al eer op recordgebied te behalen valt, dan is dat zeker niet op een lange opdracht. Ik plande een opdracht van 200 km retour (jaja, weer die 200 km) met het startpunt in het westen zo'n 180 km van Gariepdam. Het zou puur geluk zijn als die stretch toevallig in een weersgebied zou liggen dat een snelheid van meer dan 157 km/u toe zou laten. Maar..., als je het maar vaak probeert, dan zal het eens lukken. Net als gisteren bleven de meeste OLC mensen aan de grond en ik was een van de vier helden die het waagden. Na de start waren de eerste 30 km blauw met weinig stijgen. Daarna snel opbouwende cumulus die steeds verder uitdijde. Daarna werd het weer grotendeels blauw, met stijgwaarden van niet meer dat 2 tot 3 meter/sec. Achter mij, richting thuisveld, had zich intussen een zwarte muur van donderbuien opgebouwd. Dmitri, een Rus die met een leerling/gast na mij gestart was, vond het kennelijk niet leuk meer en begon met een duidelijk steeds hoger wordende stem Gariepdam op te roepen om te weten te komen aan welke zijde van het veld er nog een gaatje open was. Keith gaf hem met een stem die een serene rust uitstraalde anwoord op alle vragen. Ik had andere dingen aan m'n hoofd. De opdracht 180 km west van Gariep, lag grotendeels in het blauw, matige stijgwaarden en in de richting waarin hij lag had zich ook al na ongeveer 100 km een zwarte muur opgebouwd. Tegen beter weten in startte ik toch maar en was binnen de kortste keren 1000 meter kwijt. Het enige wolkje gaf 3 meter en ik besloot af te breken. Eenmaal aan de basis zag ik dat mijn keerpunt in de zwarte buienlijn lag en zich stom toevallig juist op mijn track een kleine doorgang in de zwarte massa aftekende. Toch maar doorvliegen dan, want het is best leuk om te weten hoe snel het verder nog gevlogen kan worden. Die smalle doorgang bleek telkens 4 meter stijgen te geven en tot mijn stomme verbazing bereikte ik het keerpunt met een gemiddelde snelheid van 167 km/u! En dat op praktisch de zelfde hoogte als de afvlieghoogte! Dat record zat er eigenlijk nog dik in! De laatste 80 km werd de thermiek weer veel slechter en tegen de wind in werd het erg spannend. Toen ik finishte in het blauw, vermoedde ik dat ik meer dan 1000 meter onder mijn starthoogte zat en waarschijnlijk wel net sneller was dan het staande record. Jammer.

Terug naar huis door donder en bliksem

Op 110 km van Gariepdam kwam ik voor de tweede keer voor een zwarte muur te staan. Aan de rand zat 4 tot 6 m/sec stijgen en de basis werd bereikt op 2700m (gnd). Je komt op 500 meter aan bij het veld zei de computer. Leuk om te weten, maar ik bevond mij aan de rand van een aanéén gegroeide lijn van zware onweersbuien. In de richting van het veld was alles zwart met grote gebieden waar het duidelijk stortregende. Gewoon eerst de buienlijn invliegen. Dan kan je zien waar het aan de andere zijde lichter wordt. Mijn track liep precies tussen twee grote regengebieden door, inkzwart, dat wel. Tijdens de steek werd het volkomen rustig, als op een avond vlak voor sunset. Het leek alsof de wijzers van de instrumenten er als het ware opgeschilderd waren. De beide variometers stonden onbeweeglijk precies op nul. Met 110 km/u zonder te dalen en de geringste beweging vloog ik zonder hoogte te verliezen nog zo'n 5 minuten verder. Bij het veld was alles rustig en kon ik de verleiding niet weerstaan om met 5 a 7 meter stijgen langs een zwarte buienlijn langs het stuwmeer te vliegen. Prachtig! Na de landing bleek mijn snelheid op de 200 retour 157,51 km/u te zijn geweest. 0,48 km/u te weinig! De finishhoogte bleek achteraf toch nog net correct te zijn geweest. Het scheelde wederom een haartje of het was gelukt. We houden vol.

23 december 2013