Zweefvliegen in een minuscuul venstertje

Het is heerlijk weer in Gariepdam. Aangename temperaturen, matig zonnig en af en toe een bui. Een echte mooie Hollandse zomer, maar door zweefvliegogen gezien is het helemaal niets. Als zich dan een matige dag aandient, dan ga je tegen beter weten in toch maar vliegen, want wat moet je anders? Een beetje vrij rondvliegen kon op 23 december, de dag waar het nu over gaat, prima. Er was een uitgestrekt gebied met onweer voorspeld met als middelpunt Gariepdam. 'sMorgens was het echter hel blauw en dat was de laatste weken niet voorgekomen. De meteo is hier niet altijd betrouwbaar, dus besloot ik een 200 km driehoek uit te zetten ten noordoosten van Gariepdam. Helaas is dat op dit moment het zwakke punt. Niemand weet vooraf waar de onweders ontstaan dus is het uitzetten van een opdracht een pure gok. Verder was de door de meteo geschatte thermieksterkte maximaal 3 meter. Veel thermiek had ik echter niet nodig want de te breken snelheid voor de 15 meterklasse lag op 128 km/u. Dat moest dus kunnen.....

Op het moment van de take off stonden er twee kleine velden cumulus in de buurt van het vliegveld en verder was het blauw tot aan het gezichtseinder. Toen ik twintig minuten later klaar was voor de start, begon ook op track zich langzaam wat vage slierten te ontwikkelen, maar het stijgen was nog niet best. Toch besloot ik, met de onweersvoorspelling in gedachten, te starten. De basis was rond de 2000 meter en soms was er inderdaad 3 meter stijgen te vinden. Veertig kilometer voor Smithfield, het eerste keerpunt, kon ik niet meer vinden dan 1 m/sec. doorvliegen tot je op 500 meter zit en dan toch maar die ene meter aannemen om een vroegtijdig einde van de hele vlucht te voorkomen. Op rond 1200 meter begon de thermieksterkte toe te nemen en er was zelfs het laatste stuk 3,5m/sec uit te halen. Het kostte helaas veel tijd en het eerste been eindigde met een snelheid van 99 km/u. Geen best begin dus. Het voordeel was dat zich nu overal cumulus ontwikkelde en dat het mogelijk was een pad te volgen met zwak stijgen. Die prachtige wolken gaven helaas vaak alleen maar dalen en de thermiek was erg turbulent en niet rond te krijgen. Toch ging het tweede been aanmerkelijk beter en een snelheid van 117 was het resultaat. Een record zat er eigenlijk niet meer in, maar het blijft leuk om te kijken welke totale snelheid er nog uit te halen valt.
Het laatste been lag alweer onder grote uitspeiding en regen. Het werd een snelheid van 184 km/u wat betekende dat die totale afstand van 200km met een gemiddelde snelheid van 121.5 km/u was afgelegd. Even dacht ik nog aan een tweede poging maar toen ik goed keek bleek het hele traject al weer in de schaduw van talrijke onweersbuien te liggen. Geen schijn van kans dus. Om halfdrie stond ik weer aan de grond en maakte de rechts staande foto van één van de buien, terwijl Keith op bezorgde toon over de radio iedereen probeerde te waarschuwen voor het mogelijk helemaal dichttrekken van het vliegveld. Gelukkig bleef er een gaatje over naar het noordwesten waar bovendien een smal pad met uitstekende condities de OLC-vliegers met een mooie succesvolle vlucht zegende.

Sightseeing met een bijna aanrijding

Vierentwintig december is het al weer helemaal mis met het zweefvliegweer. Twee onweersbuien met een afmeting van heel Nederland zuigen een gebied leeg van zo'n 200 km rond Gariep. Tijd voor een dagtochtje dus. We besloten richting Smithfield te rijden. Een groot deel van die weg ligt langs het stuwneer en we waren nog nooit die kant uitgereden. Hoe anders is hier het verkeer en de regels als in Nederland. Eén keer in de twintig minuten kom je eens een auto tegen en door een sporadisch voorkomende voetganger wordt enthausiat naar je gezwaaid. Na ongeveer 45 kilometer rijden passeerden we het eerste dorp. We hadden net de afslag gemist en besloten dan maar door te rijden, toen we op een haar na ontkwamen aan een dijk van een aanrijding met,...... een KROKODIL!! .
Gelukkig wisten het reptiel en ik door een snelle reactie te voorkomen dat de middag zou eindigen in een wolk van schubben, tanden en verbogen ijzer. Het dier was zo mogelijk nog meer geschrokken dan wij en ontwikkelde een lenigheid met een daarbij behorende snelheid die je als gemiddeld dierentuinbezoeker dit type nooit zou hebben nagegeven. Ik greep naar het op de achterbank klaarliggen de fototoestel, maar had ondanks de telelens geen schijn van kans. Jammer, U zult het zonder foto moeten doen.
Omdat we nu toch stil stonden reden we 100 meter terug naar de afslag van Bethulie en bezochten kort het dorpje.

Smithfield was echter het doel. Nieuwsgierig naar wat de rest van het ritje zou brengen begonnen we aan de volgende 50 kilometer. Na de eerstvolgende kruising ging onze asfaltweg over in een zandpad waar gelukkig door de autoriteiten nog altijd 80 km/u was toegestaan. Na ongeveer 20 km riep Brigitte plotselijk: "een neushoorn!" en inderdaad, 10 meter naast de weg stond zo'n kolos gemoedelijk te grazen. Hij was zo dichtbij, dat een foto niet mogelijk was omdat de telelens op deze afstand het dier er gewoon niet op kreeg. Ik stapte uit en maakte een kort sprintje in zijn richting, waarmee ik mijn doel snel bereikte. De kolos sprong in een halve draai met alle vier de poten van de grond en zette het op een lopen, waarbij de grond dreunde en schudde als bij de nadering van een vooroorlogse stoomlocomotief. Uiteindelijk liet hij zich gedwee fotograferen op een fotografisch verantwoorde comfortabele afstand.

Omdat we zonder kaart vertrokken waren mistten we Smithfield en kwamen uit bij een brug over de Oranjerivier. Daar besloten we in een schitterende lodge met uitzicht over de rivier wat te eten waarna we zonder verdere belevenissen de terugtocht aanvaarden om ons kerstdinee in de golfclub van Gariepdam te nuttigen.
Vandaag 25 december is het weer helemaal niets en de verwachting voor morgen is al niet veel beter. Verder kijken we nog maar niet vooruit......

25 december 2012