De laatste zweefvliegdag

Dit schrijf ik al weer vanuit Beekbergen. Het gaat snel met de moderne luchtvaart!. De 14e januari was voor ons de laatste dag waarop nog gevlogen kon worden. Eigenlijk is het de dag om alles in te pakken, maar wat doe je als de meteo de mooiste dag van het seizoen aankondigt? Tot ongenoegen van Brigitte wordt het dus toch vliegen. Ik neem als opdracht de 500 km die ik eigenlijk een dag eerder had willen vliegen. Die moest ik toen laten schieten omdat, in verband met het weer, het startpunt zo ver van Gariepdam moest liggen en er dan 1000 km gevlogen moest worden.
De OLC vliegers (zitvlees piloten) waren al lang weg toen ik omstreeks 12 uur startte voor de reis naar het afvliegpunt. Omdat het weer nu veel zuidelijker ook goed was,lag mijn startpunt nu op 150 km van Gariepdam. Het weer was erg goed. Bellen van 5 meter en mooie cumulus wolken beloofden veel, zelfs te veel.... Op 50 km voor het startbunt werd het helaas steeds donkerder. grote uitspreiding 8/8 bedekkingsgraad en teruglopen van de thermiek betekende dat het wat al te mooi was geworden. Het laatste been van de driehoek die ik moest vliegen zag er volledig onvliegbaar uit. Buien en zich veel lager vormende bewolking bepaalden daar het beeld. Geen schijn van kans en er zat niets ander op dan terug te vliegen. In de buurt van Gariepdam was het waanzinnig goed weer en ik besloot te landen, van opdracht te wisselen en overnieuw te starten voor een 100 km FAI driehoek. Na de landing liep van alles mis. Brigitte was naar huis om de koffers te pakken en had de alternatieve 100 km declaratie in de auto liggen. Gelukkig had Keith die zelfde opdracht ook nog op papier staan van één van mijn vorige opdrachten zodat het administratief toch pico-bello in orde gemaakt kon worden. Na de landing (met al het water nog in de vleugels), was ik gelijk de kist uit gesprongen om te voorkomen dat het water er door de ontluchting uit zou lopen. Dat gebeurt met een Ventus die op één oor ligt. De hulpstukken had Brigitte wel achter gelaten op het vliegveld, maar de trekstang bleek te kort om aan de jeep van het veld te kunnen haken. Er moest dus een andere auto komen. Keith kan echter toveren en met een uiterste krachtsinspanning van alle bereidwilligge helpers die echt niets te veel was, stond ik dan weer startklaar aan het begin van de baan. En ik dacht nog, nu goed oppassen, want alles is zo snel gegaan en ook in een andere volgorde dan gewoonlijk dus check alles twee keer. Helaas dacht ik daarbij meer aan loggers en declaraties dan aan het vliegen zelf.

Een pijnlijk leer moment.

Klaar om te starten! ja natuurlijk. Bij het begin van de takeoff roll nog snel de zuurtof in de neus frommelend stoven we weg. De buienlijn die mij op de eerste vlucht de weg versperde is al goed zichtbaar en komt dus erg snel nader bij. 80 km/u de kist komt los, vliegt 30 meter en landt weer. 100km/u knuppel vol in de buik maar vliegen ho maar. Als mijn Ventus bij 100 km/u en 2e stand flaps niet wil vliegen, dan is er iets verschrikkelijk mis. In die split second besloot ik te ontkoppelen en aan een noodstop te beginnen. Van zo'n noodstop moet je je alleen niet te veel voorstellen op het moment dat je met dat handremmetje een met 100 km/u voortrazende halve ton wil gaan bevechten. Ik redde het niet voor het einde van de baan, en verdween 30 meter de busch in. Als je geluk hebt, dan mis je alle termietenheuvels en de taaiste struiken die je onherroepelijk een fikse schade kunnen bezorgen. Het sleepvliegtuig landde aan de rechter kant van de baan terwijl Keith over de linker helft aan kwam scheuren. Een naukeurige inspectie van het vliegtuig leerde dat alles zelfs zonder één krasje was verlopen en dat ik op één meter een knalharde termietenheuvel had gemist. Keith had de start gezien. Nadat het vliegtuig los kwam kwamen de kleppen er een centimetertje uit. Klassieke fout. Kleppen niet in de lock. Dat overkomt me NÓÓIT meer.

Toch maar weer proberen een record te vliegen

Hoewel ik niet kon zeggen dat ik geschrokken was (was alleen erg boos op mijzelf), zag ik gezien de naderende onweersbui, alle opwinding, de verstreken tijd en het feit dat het de laatste dag was en er nog het één en ander gedaan moest worden, er geen heil meer in om met alle geweld die laatste recordpoging door te persen. Inpakken dus. Daar wilde Keith niets van weten. Zo eindig je je vakantie niet. Jij gaat vliegen. Zoveel positief denken, daar kon ik niet tegen op en het verbeterde mijn humeur aanzienlijk. We starten dus (ditmaal met de kleppen in de lock) voor een 100 km driehoek. Na de start een mooie grote bel van 5 meter steady. Het aanstormende regenfront deed een groot gebied van stijgen ontstaan. Toch duurt het tien minuten voordat je dan op 3000 meter zit en nog eens 5 minuten om het startpunt te bereiken. Op track zag het er niet best uit en na de start bleek in dat gebied geen thermiek te vinden. Tja, al het stijgen zat vlak voor de bui en de rest van het gebied wordt als het ware leeg gezogen. Maar, er is nog hoop. Gewoon met 200 km/u het eerste en tweede been vliegen en hopen dat het laatste been in die stijgzône voor de bui ligt. Hoop is mooi maar de praktijk beslist anders. Twee meter stijgen is alles wat ik op het laatste been vind. Jammer dan.

Door een zware buienlijn, terug naar huis

Imposant gezicht zo'n buienlijn die zich intussen tussen jou en je thuisveld genesteld heeft. Tijdens de recordpoging was ik al tot aan de regen gevlogen, en had nauwelijks stijgen gevonden. Zestig km van huis op 1000 meter.... dat halen we nooit natuurlijk. dus voor de bui uitvliegen, daar naar 3000 meter klimmen en dan door de regen naar huis. Zo'n plan is goed, maar het valt altijd weer tegen. Die buien hadden de sokken er aardig in, dus tegen de tijd dat het plan geslaagd was en ik op drieduizend meter zat, was ook de afstand tot het veld tot 88 km opgelopen. Dat haal je!! zegt de computer. Tja, vast wel zonder regen, maar met regen is dat niet zo zeker... Een plekje in de buienlijn uitgezocht dat er wat lichter uit zag dan de rest, tanden op elkaar, en vliegen maar. Minus 3 meter/sec, minus 4, minus vijf... Gewoon doorvliegen.. minus 3, minus 2, minus 1, plus 1/2 plus plus 1...... Dat heb ik vaker meegemaakt. Tijdens de doorsteek liep in de stromende regen de variometer naar 2 meter/sec. Nauwelijks tubulentie en een golfachtige stijg impressie. Ik kwam op 800 meter bij het veld aan, landde en probeerde een foeterende Brigitte uit te leggen dat het allemaal iets meer tijd had gekost dan voorzien. Later las ik op de OLC dat Max en Max (UFO) geprobeerd hadden mijn 800 km record te breken, maar op de zelfde buienlijn, zij het aan de westkant daarvan, waren stuk gelopen. Een dag eerder had de meteo een pluim verdiend. Die mogen ze vandaag weer inleveren, want we zijn volkomen op het verkeerde been gezet. Als ik van te voren de juiste info had gehad, dan was ik direct voor een 100km driehoek gegaan en dat was gelukt. Nu werd geen van beide poginging een succes.

Het weer.....

Het weer wachtte dit jaar erg lang met goede zweefvliegcondities. De hele maand december was niet veel zaaks. Toch hebben we het heel erg naar ons zin gehad en met volle teugen genoten van ons ontspannen verblijf op het zuidelijk halfrond.

Zweefvlieg records per saldo

Er werden totaal door Max Leenders vier records verbeterd:

Door met een vijftien meter vleugel te vliegen kon ik 8 records verbeteren:
:

Om de toekenning van de diverse records te volgen, kunt U een bezoek brengen aan de record pagina van de commissie sportzaken van de KNVvL.

Klik HIER voor het Seizoen 2013-2014

16 januari 2013