Het weer gaat beter worden

Vrijdag de dertiende januari. De meteo geeft zuidwestelijk van Gariepdam een klein gebied met goede condities. We plannen een 200 km driehoek die daar precies in past. Om 2 uur zal de thermiek daar op z'n best zijn, dus we gaan relaxed op het terras wat bronwater drinken en kijken met belangstelling hoe de OLC-vliegers als mieren door elkaar krioelen en zich hals over kop met hun vliegtuig richting baan begeven. Om 10 uur starten de eerste zelfstarters. Ach ja, de oude rotten kijken toch maar eerst de kat uit de boom. Manfred komt weer landen en schuift zijn kist die normaal buiten staat, tot achterin de hangaar. Er zijn drie reusachtige onweersbuien ontstaan, maar mijn starttijd wil ik graag op 1 uur hebben en er kan in de komende twee uur nog veel veranderen dus maak ik me geen zorgen. Richting Colesberg blijft het er goed uitzien en dat was ook voorspeld. Manfred komt naar het terras en begint een verhaal te vertellen over een basis op 600 meter en 0,2 meter stijgen. Richting Colesberg ontstaat nu ook een enorme bui. Had ik eerder moeten starten? Waarschijnlijk wel, maar nu is het te laat. Ik cancel de dag haal de cockpit van het vliegtuig weer leeg en loos het water. Morgen wordt het goed en overmorgen zelfs uitstekend. Een klein kansje gemist, maar met weersverbetering in het vooruitzicht doet dat geen pijn.

Goede thermiek zegt de meteo

14 januari een groot uitgebreid gebied met goede thermische condities. Goed betekent 4-5 meter stijgen waar je de daalsnelheid van de kist van af moet trekken. We declareren een 600 km FAI driehoek. niet omdat ik denk dat die snelheid van 132 km vandaag te verbeteren is, maar alle andere records staan hoger of de afstanden zijn veel groter. Mijn schatting is dat het betere weer wat later zal beginnen en wat eerder zal ophouden, dus die 600 is al redelijk ambitieus. Na alle regen is iedereen op het veld al vroeg in extase. De OLC zelfstarters snorren om 10 uur al in het zwerk, maar Brigitte en ik bekijken het vanaf het terras. Rond 12 uur brengen we de JR naar de baan waar alleen de ASH25 nog in het gras staat. De vliegers zitten mistroostig onder de vleugel en wachten op Keith. Er schijnt een motorprobleem te zijn. Ik start achter het sleepvliegtuig en constateer dat de basis op 900 meter GND zit. Rommelig stijgen, maximaal 1.5 meter. Het wordt wachten op een hogere basis, want die heb je echt nodig als je nog een kansje wil maken op een snelheid van meer dan 130 km/u. Om 1 uur lukt het om op 1200 meter over de startlijn te gaan. Het eerste been gaat met 105 km/u. Het tweede been ligt in het blauw de thermiek is ongeveer 2m/sec met één uitschieter van 4.5 m/sec. Vijfenzeventig km voor het laatste keerpunt, blijkt die hoek volledig in het blauw te liggen en ik krijg visioenen van een wijntje op het terras van Greendoors. Ik breek af, vlieg richting Gariepdam en dan gaat het plots met een gemiddelde snelheid van 150 km/u. Te vroeg afgebroken? Nou nee, want 30 km verder is er nauwelijks thermiek. De Kalahari woestijn heeft een prachtige groene kleur en af en toe schittert het water door het groen heen. De regen van de laatste tijd heeft het grondig verpest voor (naar ik vrees) de komende week. We landen op het vliegveld rond een uur of vijf en mijn visioen wordt werkelijkheid.

15 januari heeft de meteo het over sterke thermiek. Wederom opwinding op het veld, maar ik besluit geen opdracht te plannen en lekker op het terras mijn tipwiel te repareren, waarvan een sluiting uit elkaar is gevallen. Gelukkig heeft Keith nog een paar van dat type sluitingen liggen en na wat zaag en buigwerk past alles uitstekend en is dat probleem ook weer opgelost. Vanaf de grond blijkt duidelijk dat het weer bij lange na niet is wat de meteo dacht. Terug naar huis en de laatste hand gelegd aan de brief aan het ABZ. 's Avonds blijk ik helaas maar al te duidelijk gelijk te hebben De OLC brengt het ene na het andere teleurgestelde commentaar. Sommigen moesten zelfs de motor trekken. Morgen wordt het weer slechter en overmorgen nog slechter. Jammer voor de mensen die pas in januari aankwamen. Tjeerd Reitsma zit op Douglas, maar heeft nog slechter weer dan wij. Erg jammer, maar ook in Afrika bestaat er niet iets dergelijks als "thermiek zekerheid".

16 januari 2017