Na tien dagen regen weer vliegen

25 januari.
De weersvoorspelling voor vandaag is "vliegbaar". Twee tot drie meter stijgen en een wolkenloze hemel is de verwachting. Geen recordweer dus, maar we gaan toch maar vliegen. Iedereen denkt er zo over want er blijft voor zover ik kan waarnemen geen kist in de hangaar. Nu is mijn ervaing dat na zoveel regenwater de thermiek meestal ver achterblijft bij de verwachtingen. Desondanks declareer ik een 200 km driehoek om tenminste iets te doen te hebben. De driehoek ligt een kilometer of 40 noord van Gariepdam en dat blijkt een gouden greep. Juist in dat gebied verschijnt cumulus en zelfs ook nog regen, maar die blijft netjes buiten het geplande traject. Rond twee uur gaan we over de startlijn. Het eerte keerpunt ligt net in het blauw en er zit niet meer dan drie meter stijgen. Gelukkig weinig of geen daalgebieden. Het tweede been kan ik aan de rand van het cumulusveld net onder de wolken blijven en het laatste been zowaar een straatje volgen. SeeYou geeft voor de vlucht een gemiddeld stijgen van 1,9 m/sec De snelheid blijkt 152 km/u te zijn geweest. Het record staat op 158 en in de open klasse op 160 km/u. Geen record dus maar gezien de omstandigheden mogen we dik tevreden zijn. Na de finish kan ik me even op de final glide computer richten. Die doet vreemd. De elekrtrische variometer geeft telkens 6 meter stijgen en de hoogte die de computer aangeeft is min 600 meter. Helaas blijkt dit een definitieve failure. Nog een detail is dat ik nog naar huis moet en de laatste wolken geven geen stijgen. Nu is 50 km niet veel, maar zonder thermiek is het toch een obstakel. Het draagt nog een beetje maar dat is ook alles. Met de hakken over de sloot (in dit geval de bergen) kom ik op 300 meter bij het veld aan en maak me zorgen over de OLC vliegers die meestal veel later thuis komen. Helaas niet onterecht bleek later, want het regende buitenlandingen. Van schade heb ik gelukkig (nog) niets gehoord.

26 januari. Het weer zal beter worden dan gisteren. Vooral 100 km naar het noorden, richting Douglas, is de meteo enthousiast. De vluchtcomputer is definitief kapot. Dat betekent ook geen elektrische variometer, wel rustig, maar als je er aan gewend bent is het lastig. De 200 driehoek is gepland 100 km naar het noordwesten en er ontstaan mooie wolken die al vlot naar 2500 m GND trekken. Vier meter stijgen zit overal, tot een paar km voor mijn startpunt. Daar houden de cumuls op. Het hele gebied van de driehoek is blauw. We starten op 2400 meter en vinden 30 km lang geen stijgen. Wel wordt het vreselijk turbulent. Ik worstel nog een stukje op het tweede been, maar moet oppassen er niet onderuit te zakken. Zinloze zaak, dus ik breek af en vlieg terug naar de cumulus. Daar blijkt nu 5 meter onder te zitten. We vliegen in zuidelijke richting met een gemiddelde snelheid van 195 km/u. Wolkenbasis nu 3000 meter en 0 graden celcius. Ik krijg het erg koud, vlieg Gariepdam nog 50 km voorbij en heb in drie uur en 15 minuten nog een OLC afstand van 500 km. Jammer, de opdracht lag totaal verkeerd. 50 km zuidelijker had het er in gezeten...

27 januari. Bruce, de sportcommissaris is nog steeds mensen aan het ophalen die eergisteren buiten stonden. Hij is al 48 uur in touw. Helaas is hij ook de enige die zuurstof mag vullen en mijn fles is natuurlijk leeg, bovendien heb ik ook een handtekening nodig. Het enige lichtpuntje is, dat de container pas 30 januari wordt gepakt. We hebben dus 2 dagen extra! Het weer is marginaal, maar ik heb wel een driehoek gepland 30 km west van het veld. Ik wacht tot halftwee, maar er is nog steeds geen Bruce. Zelf zuurstof vullen mag niet. Dat staat overal met klem aangeplakt. Uit de tijd dat ik nog motorvliegles gaf op vliegveld Zestienhoven bij Rotterdam herinnerde ik me Rob Slotemaker, de slip-expert, die bij ons wel eens een vliegtuig huurde. Zijn lijfspreuk was: "het mág niet, maar het kán wel". Ik vul dus m'n eigen zuurstoffles en bouw hem in. Er komt iemand terug met de mededeling dat het erg verwaaid is boven en er 50 km/u wind staat. We hebben nog twee dagen dus we gaan naar huis. Morgen is er weer een dag. Bij het verlaten van het vliegveld ontmoeten we Bruce die gehoord heeft dat ik op zuurstof zat te wachten en vraagt of hij direct de fles kan vullen. Ik zeg hem dat ik dat zelf al heb gedaan en zet me schrap voor de uitbrander. Hij lacht en steekt zijn beide duimen omhoog.....Dat viel ook al weer mee.

27 januari 2016